Nazwa Chianti znana jest każdemu miłośnikowi wina. Znają je nie tylko turyści tłumnie odwiedzający malowniczą Toskanię. Na półkach polskich marketów ,dyskontów czy nawet stacji benzynowych, można znaleźć mnóstwo butelek oznaczonych napisem DOCG Chianti. Wszyscy dobrze wiedzą, że pochodzi z Toskanii, a konkretnie z okolicy Florencji. Odmiana Sangiovese, która stanowi większość kupażu, również jest nam znana. Jednak mało, kto wie, że historia wina Chianti jest bogata i pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, niczym w najlepszej kryminalnej powieści retro.
Pierwszy raz nazwa okręgu (In Kiantis) pojawia się w dokumencie kościelnym z 1100 roku. Wielkie rody germańskie robią wina na tym terenie nieprzerwanie od kilkuset lat; Risacoli od 1141 roku, Frescobaldi od 1308 roku, a Antinori od 1385 roku, co czyni je jednymi z najstarszych producentów na świecie. W średniowieczu arystokratyczne rody posiadały winnice na wulkanicznych wzgórzach wokół trzech grodów; Radda, Castellina i Gajole, które w 1384 roku w celu obrony przed Sienną utworzyły tak zwaną Lega del Chianti (Liga Chianti) na południu Republiki Florenckiej, a później Wielkiego Księstwa Toskanii. Prawdopodobnie już wtedy uprawiano Sangiovese, jednak większość stanowiły wina białe, które w beczkach transportowano do Florencji i Rzymu. Wielki Książę Kosma II w 1716 roku wydał dekret, który określał granice ówczesnego Chianti- do parceli wokół trzech grodów dołączono winnice z północnej część Greve. Następny monarcha Piotr Leopold Habsburg przeprowadził szereg reform doprowadzających do ogromnego rozwoju winnic. W 1872 roku włoski premier Bettino Ricasole sformułował zasady produkcji czerwonego Chianti. W 1932 roku włoski rząd poszerzył obszar apelacji o pięć kolejnych gmin; Barberino Val d`Elsa, Chiocchio, Robbiano, San Casciano in Val di Pesa i Strada. Obszar ten do dzisiaj pozostał niezmieniony.
Po rozkwicie w XIX wieku, kolejne stulecie okazało się być katastrofalne dla włoskiego winiarstwa. Chianti w 1950 roku rzadko kiedy przekraczało 10% alkohol, a jego bladą barwę maskowano dolewając win z Apulii i Sycylii. W latach 70-tych XX wieku królowało Chianti fiasco- tanie, stołowe wino w charakterystycznych półtoralitrowych gąsiorach oplatanych słomą. Początek rewolucji w Chianti zaczyna się wraz z odstawieniem na bok białych odmian i skupieniu się na Sangiovese z minimalnym dodatkiem Cabernet sauvignon. Dodatkowo pojawiła się fermentacja w stalowych kadziach i starzenie w beczkach z dębu francuskiego, zamiast wielkich botti z dębu slawońskiego. Z wyborem beczek do starzenia Chianti wiąże się tragedia rodziny Frescobaldi, w której to syn pociął piłą łańcuchową wszystkie wielkie drewniane botti, w których ojciec miał starzeć Chianti. Był on bowiem wielkich zwolennikiem małych barrique z francuskiego dębu.
Choć dzisiaj nie dochodzi już do mrożących krew w żyłach podobnych sytuacji, to nazwa Chianti wciąż budzi wielkie emocje. Jedni chwalą je za poszanowanie włoskich tradycji, inni narzekają na jego wątłość, dość wyraźnie zarysowaną kwasowość i ogólną lekkość. Jedno na szczęście pozostało bez zmiany; Chianti podane do czerwone mięsa, to wciąż jedno z najlepszych połączeń kulinarnych na naszej planecie!
Do potrawy z dziczyzny, najlepiej podanej ze świeżymi grzybami, polecamy dwa wina od Lorenzo Melani, które niedawno trafiły na półki sklepu Winostyl.
Chianti 2021 - piękna purpurowa barwa, zalotny bukiet pełen aromatu wiśni, śliwki, porzeczki oraz polnych kwiatów. Delikatnie pikantne na finiszu i niezwykle pijalne.
Chianti Riserva 2016 - leżakowane przez 8 miesięcy w dębowych beczkach urzeka aromatem wędzonej śliwki otulonej dymem wędzarniczym i orientalnymi przyprawami. Świetnie zrównoważone, aksamitne, z czekoladowym niuansem na podniebieniu.